Kort na zonsopgang was ik op de tuin.
De zon was nog niet te zien want die bescheen nog de andere kant van de Vaalserberg. De maan was halfvol met een minime bolling aan de rechter kant en stond tamelijk hoog aan de zuidelijke hemel. Nog een weekje tot het Suikerfeest betekende dit deze keer, bedacht ik, en ik dacht even terug aan die collega’s van acht, negen jaar geleden, die de Ramadan voorschriften naleefden en de hele dag zonder eten of drinken werkten in de kas waar het een graad of 28 was. Die keken denk ik ook met bijzondere aandacht naar de maan.
De tuin waar ik me bevond is een moestuin van ongeveer 90 m², die ik sinds oktober 2014 kon huren van de gemeente Vaals.
En dit veldje zorgt voor die laatste 10% die nog aan het volmaakte geluk ontbrak.
Die ochtend waar ik over begon was ik nog niet aan het werk gegaan. Ik stond voor de zoveelste keer mijn ogen en mijn ziel te drenken aan het onbeschrijflijke uitzicht, dat elke keer weer op een andere manier volmaakt als de vorige keren in je ogen zinkt.
Niet lang geleden had ik op de vraag van iemand uit het dorp, of alles goed ging, geantwoord dat mijn enige probleem was dat ik mijn geluk niet op kon.
Dat was een wat boude uitspraak, want natuurlijk doen zich met enige regelmaat (bijvoorbeeld tegen het eind van de maand) ook praktische problemen voor, maar zonder problemen zou het leven het ook zonder oplossingen moeten doen. En tot nu toe ben ik er in geslaagd het geluk zonder ernstige problemen te verwerken.
Het punt is alleen dat het op momenten nog al overweldigend op je af kan komen.
Zo’n moment was het toen er van uit een bomengroep links een zwerm kraaien, ik schat en stuk of zestig, zeventig luid kraaiend onder de maan door kwam vliegen.
Wow!
Je hoort vaak de uitdrukking dat iemand stomweg op het verkeerde moment op de verkeerde plek was, maar nooit iets over de momenten dat je op het goede moment op de goede plek bent.
Denk bijvoorbeeld maar eens aan die eerste ontmoeting met degene die de verdere loop van je leven zou gaan bepalen.
Het bijzondere aan het moment onder de maan was het gevoel dat het achter liet.
Toen die kraaien over vlogen was er even niets anders.
De ochtend hemel was er. Daaronder de maan, daaronder de kraaien, dan weer een afstand en dan één mens. Op dat moment even ontdaan van alle achtergrond, van de kennis van hoog en laag, van aarde en asfalt, van goed en kwaad. zonder besef van steden en wegen. Eén ontmantelde mens, die beneden was en naar boven keek, de kraaien bewonderde en ook een beetje benijdde misschien, in een gevoel van onbegrensd ontzag voor alles wat er was en verwondering dat er bij te zijn om het te aanschouwen.
Zo moeten onze verre voorouders zich bij tijd en wijle gevoeld hebben toen ze, nog niet beladen met kennis, alles wat er was aanschouwden.
Onzichtbare Inkt 
Geef een reactie