In week 12 is het weer zo ver. We mogen een nieuwe gemeenteraad kiezen en hierdoor ook richting geven aan de samenstelling van het college van B&W. In veel gemeenten zullen er dan ook weer nieuwe partijen mee doen. En voor een deel zullen die opgericht zijn door raadsleden die uit de partij die ze kandidaat heeft gesteld zijn gestapt, of die er uit zijn gezet.
Vroeger zag je dat alleen in kleinere gemeenten en in de randstad sprak men dan denigrerend over dorpspolitiek, maar inmiddels is de zetelroof ook in de randstad en in het parlement een bekend verschijnsel geworden.
De doorgeschoten individualisering heeft nu ook onze vertegenwoordigende lichamen bereikt.
Lang waren we een driestromenland, tot de ontzuiling intrad.
In zekere zin is ontzuiling een term die wat overdreven is, want wat wij zuilen noemden waren geen monolithische zuilen maar meer of minder hechte bundels van beginselpartijen en partijtjes. Allean de confessionele zuil bood al onderdak aan KVP, AR, CHU en SGP, de linkse partijen splitsten en bundelden er ook op los en zorgden dat de kiezer terecht kon bij de CPN, de PvdA, PSP, SP, DS’70, en PPR waarvan er drie opgingen in GroenLinks later door Mw. Halsema gekenschetst als een liberale partij.
En dan had je nog die onduidelijke derde stroming van het liberalisme. Hiervan kan je je afvragen of het een beginselpartij is of een standenpartij is.
Belangrijkste aandeelhouders: VVD en D’66.
Regeringsvorming was toen die zuilen nog stabiel waren een kwestie van het smeden van een coalitie van twee of drie partijen die op een parlementaire meerderheid konden rekenen.
Maar het begon moeilijker te worden toen tumultueuze verschijnselen als de LPF het toneel beklommen om er kort daarna weer af te kukelen. Maar het hek was voorgoed van de dam.
Je had geen beginsel programma meer nodig om kiezers te trekken, maar je hebt genoeg aan een A4-tje met een opsomming van de volkeren, geloven en groeperingen waar je tegen bent.
De randintellectuelen van dit soort partijen hebben inmiddels zoveel succes dat de traditionele partijen al met z’n vieren of z’n vijven bij elkaar moeten komen om te gaan formeren.
Bijkomend verschijnsel:
Als je maar een minimale meerderheid in de Kamer hebt, moet je
- behoorlijk wat water in de wijn doen om je coalitiegenoten binnenboord te houden,
- als een van je Kamerleden in de fout gaat, zal je dat met de mantel der liefde moeten bedekken als die laat doorschemeren dat hij of zij anders voor zichzelf begint.
Dit alles is het gevolg van de doorgeschoten individualisering die (niet alleen in ons land) vorm krijgt in een veelheid van vormen van georganiseerd politiek en commercieel uitgebuit egoïsme.
Dit egoïsme wordt gepresenteerd onder veel vriendelijker klinkende namen als persoonlijkheid, individualiteit, eigenheid, lifestyle, zelfontplooiing en uit zich in trots op nationaliteit, traditie en folklore.
Dat kan variëren in tamelijk onschuldige commerciële lulligheid als “Giroblauw past bij jou” en aanbevelingen van uitvaartmaatschappijen die je aanmanen om bij leven er voor te zorgen dat je uitvaart verloopt in een stijl die bij v/h jou past, tot enge gedachten als eigen volk eerst.
Bij de gevestigde partijen leidt die opkomst van het egoïsme tot de bedenkelijke beslissing om een scheutje verdund populisme door hun programma te mengen.Dit leidt soms tot potsierlijke vormen als het voorstel om katholieke kinderen te verplichten een vreemd lied te leren waarin een katholieke tiran verdreven moet worden om dat hij een (protestants) hert doorwond heeft.
Maar deze overlevingsstrategie is een doodlopende weg.
Politiek is naar mijn smaak een kwestie van zowel valkuilen als vergezichten. Als je je alleen concentreert op het omzeilen van valkuilen dreig je de vergezichten uit het oog te verliezen. En uit het oog is hier op den duur ook uit het hart.
En dat is met name ernstig voor de partij die daar woont waar het hart woont: Links.
Want links zijn de partijen die willen verbinden.
Oké, de confessionele partijen streven ook naar verbinding, maar dat is een verticale verbinding, en wij (ik mag toch wij zeggen, lieve lezer?) streven naar een horizontale verbinding waarin wij ieder mens even hoog achten en daarom de vernederden willen verheffen en degenen die te hoog te paard zitten een toontje lager te laten zingen
Dat neemt niet weg dat er met echte confessionele partijen best samen te werken valt want ten aanzien van een aantal van onze kernwaarden zijn wij zeker schatplichtig aan christelijke waarden, en in het verleden hebben ‘roomsrode coalities’ zeker veel sociale verbeteringen gebracht.
Maar het CDA is wel erg vaag aan het worden als beginselpartij. Neem bijvoorbeeld wat bij de gemeenteraadsverkiezingen in de gemeente waar ik woon aangeboden wordt.
In het verkiezingsprogramma 2018-2022 lees ik letterlijk:
“Is het CDA een Christelijke partij, een partij gebaseerd op geloof die andere geloven uitsluit? Het antwoord is nee, het CDA is geen Christelijke partij gebaseerd op geloof !”
(Het uitroepteken is echt deel van de geciteerde tekst en is niet een uiting van mijn verbazing.)
Maar om het goed te maken staat een paar regels verderop :
“Het CDA is een Christen Democratische partij. Dat wil zeggen, dat wij een brede volkspartij zijn met onze eigen opvattingen over hoe de samenleving eruit moet zien. Die ideeën halen we niet uit de leer van het Christendom, maar we zien wel iets in het Christelijk, zeg maar West-Europees mensbeeld.”
Dat moet voor de belijdende christen toch een troost zijn dat ze nog wel iets zien in het zeg maar christelijk mensbeeld althans in de West-Europese versie.
Rome, is dat West-Europa of Zuid-Europa? En die Paus Johannes Paulus II was dat geen Pool, en die huidige paus is dat geen Argentijn van geboorte? Hebben die wel een christelijk en tevens zeg maar West-Europees mensbeeld?
Ik ben niet gelovig maar volgens mij stond die kribbe in een dorpje op de Westelijke Jordaanoever en niet op de Brunsummerheide.
Is dit soms dat herbronnen waar het CDA het ooit over had?
En wat heeft dit eigenlijk voor invloed op het gemeentelijk beleid?
Het programma zegt er onder meer het volgende over:
“CDA VAALS kiest ervoor om op te komen voor de Christelijke cq West-Europese waarden, normen en tradities. Onze Nederlandse, Limburgse, Vaalser, Vijlener en Lemierser cultuur dient gekoesterd en zo nodig beschermd te worden tegen de mondiale veranderingen waarmee wij de laatste jaren van doen hebben.”
Hier staat tussen christelijke en West-Europese waarden c.q. casu quo. Dat wil zeggen, afhankelijk van het geval wordt er of voor de christelijke of voor de West-Europese waarden normen en tradities opgekomen. En onze cultuur gaat de CDA fractie beschermen tegen mondiale veranderingen.
Dat is mooi, maar komen die mondiale bedreigingen vandaan? (Want als je tegen veranderingen beschermd moet worden ziet het CDA veranderingen kennelijk als bedreigingen).
Niet van de buren. De Belgen mogen hier zelfs aan de schuttersfeesten meedoen en het schönste Öcher Platt wird in Vols jesprochen zegt men. En de West-Europese waarden worden in een adem genoemd met de christelijke.
Hacken de Russen dan misschien de websites van de carnavalsverenigingen of liggen die vermaledijde moslims achter de Schneeberg op de loer?
Ik denk dat we hier een voorbeeld hebben van het aanwakkeren van nationalistische of provincialistische sentimenten door een vaag dreigingsbeeld op te roepen van de anderen.
(Even tussendoor, mijn gebruik van hoofdletters is gebaseerd op de aanbevelingen van de Taalunie).
Maar waarom staat er dan boven dit artikel de suggestie om misschien toch maar weer op een van de beginsel partijen te stemmen?
Omdat ze moeten blijven. Om ons aan elkaar te spiegelen en onszelf scherp te houden, en waar mogelijk samen te werken en de ont-binding tegen te gaan.
Maar nog beter is het om lid te worden van zo’n beginselpartij en te kijken of je daar wat missie c.q. zendingswerk kunt verrichten om ze weer terug te brengen naar hun oorsprong.
Herbronnen niet in de zin van uit andere bronnen tappen, maar je bronnen terug te vinden en te kijken waar je daar te ver van afgedwaald bent hoe je terugkeert en wat de middelen zijn waarmee je je missie aanpast aan de noden van deze tijd.
Als je daardoor de middelen vindt om hier, op de grond, in jouw buurt, in jouw dorp in jouw gemeente aanwezig te zijn, te helpen en te verbinden, dan komen de kiezers graag bij jou terug.
Geldt dat ook voor de partij waar ik voor kies?
Ja daar geldt dit ook voor. Daar kom ik in een volgend stuk op terug.
En ook op de vraag waarom ik het hier niet over die derde stroming, het liberalisme heb gehad.
Onzichtbare Inkt 
zaterdag 27 januari, 2018 om 7:57 |
In Amsterdam lossen de beginselen op het ogenblik op van onderop. Dat zit als volgt. De verkiezingen voor de centrale gemeenteraad zijn partijgebonden. De leden van het DB van stadsdelen worden aangewezen vanuit de centrale gemeenteraad en zijn dus ook partijgebonden. Maar om deel te nemen als kandidaat bij de verkiezingen voor de bestuurscommissie (zeg maar de raad) van een stadsdeel hoef je geen partijlid meer te zijn. Iedereen die minstens 10 ondersteuningsverklaringen van stadsdeelgenoten kan overhandigen, komt op de kieslijst terecht.