Gister gebeurde dan eindelijk dat waar ik op hoopte sinds de dag in 2004 waarop ik de keynote speech van de Democratische conventie beluisterde. Barack Obama werd president van de Verenigde Staten.
Natuurlijk verheugt het me ook dat het een zwarte Amerikaan is die nu president is, maar wat me vooral verheugt, is dat het iemand is met een voor Amerikaanse begrippen progressieve agenda, en bovenal iemand met intellectuele inhoud.
Toen ik naar het concert keek dat voorafging aan de inauguratie genoot ik bijzonder van de show.
En een dag later mijmerden we op weg naar Delft of een Nederlands inauguratie concert mogelijk zou zijn, en hoe dat er dan uit zou zien.
Zouden wij een show kunnen leveren van de kwaliteit die wedie dag daarvoor gezien hadden?
We waren er somber over.
Wie zouden we moeten uitkiezen om die verbindende teksten uit te spreken? Een van onze topacteurs, zoals we die kennen uit de vele soaps en tv commercials? Ik zeg nog zo, géén bommetje.
Welke zangers zouden we het Wilhelmus en ‘In naam van Oranje doe open de poort’ doen zingen? Geer en Goor? Of houden we het serieus met André Rieu en Wibi Weetikveel?
Een schrijver dan? Onze bijna Nobel laureaat Fidel Mulisch, maar hoe voorkom je dan weer dat het publiek denkt dat híj geinaugureerd wordt in plaats van Balkemans.
Nee, we moeten er maar niet aan beginnen. En ja, natuurlijk is het maar show, zoals in zekere zin ook Romeo en Julia show is, en de Mattheus Passion show is.
Show is mooi, as long it is show you can believe in.
Want daar gaat het om. Kan je er in geloven?
Onze nationale scepticus, (met wie ik overigens zowel de voorliefde voor het slecht geschoren rondlopen in truien als het beoefenen van het sierlijk mopperen deel), dreigt langzamerhand toch wel een beetje in een act te vervallen.
Natuurlijk is scepsis een onmisbaar voedingssupplement , maar een overdosering is schadelijk voor de gezondheid.
Degenen die zich nu scharen in het koor van Slimme Henkies die het “Eerst zien dan geloven” aanheffen, begrijpen niet dat dit een tamelijk domme stelregel is.
Als je iets ziet gebeuren, hoef je het niet te geloven; dan wéét je dat het kan.
Geloven is niets anders dan dan een bijzonder sterke verwachting hebben, dat iets bepaalds het geval is, of zal zijn. En dat kan heel behulpzaam zijn om een slechte tijd door te komen en het kan zelfs inspireren om er zelf iets aan te gaan doen. En een collectief gedeelde verwachting kan er toe leiden er gezámenlijk iets aan te gaan doen, waardoor de kans toeneemt dat het gebeurt.
Dat mechanische blussen van elk enthousiasme met een overdose aan tegenwerpingen doet me denken aan de ervaring die ik had in de tijd dat ik op La Palma woonde en daar wat klusjes opknapte voor een Amerikaan die daar wat grond bezat.
Als ik hem iets vertelde over de plannen die ik had om daar te overleven, begon hij onmiddellijk alle redenen op te noemen waarom dat niet zou lukken.
Toen ik hem vertelde dat ik dat wel erg ontmoedigend en vervelend vond zei hij, dat het nooit kwaad kon om een emmertje water klaar te zetten als je een kampvuur aanstak. Waarop ik hem zei, dat ik het daar mee eens was, maar wat hij deed, was dat hij over mijn lucifers piste zodat ik het vuur niet eens aan kon steken.
En wat het vuur van Obama betreft, laat dit branden, zodat we ons er allen aan kunnen warmen, maar dan in eigen haard en niet in welke brandhaard dan ook in het Midden Oosten. Dus ook niet in Afghanistan.
Tags: politiek, Uncategorized
Onzichtbare Inkt 
Geef een reactie