“Kan ontspannen ook uit de hand lopen?” vroeg ik, toen we na onze eerste wandeling weer op het terras van de herberg zaten.
Dan zou ik dat misschien best wel eens willen proberen.
Door gebeurtenissen die buiten het bestek van dit stukje vallen hadden we het gevoel dat we nog niet helemaal klaar waren met onze ontspanningskuur en dus zaten we twee weken na ons vertrek uit Holset weer op dezelfde plek.
Na wat weidegrond, begrenst door boomranden, ging het landschap waar we op uit keken over in het bosgebied achter de sportvelden van Lemiers.
Het vergezicht werd bekroond met een weidse helling met immense kilometerbrede korenvelden.
Het grootste deel was al gemaaid maar op een brede strook stond het graan er nog.
Af en toe verdween de zon of scheen minder fel en dan veranderden de kleuren in een andere even fraaie combinatie.
Elke keer dat ik in dit deel van Limburg kom, heb ik het gevoel thuis te komen. Of dat een echo is van de gelukkige jaren op La Palma, of dat ik gewoon thuis hoor in een landschap waar de horizon niet recht loopt, ik weet het niet.
In ieder geval vervult het me met een gevoel van intense tevredenheid als ik naar iets in de verte kan staren, dat het zicht wegneemt op iets in een nog verrere verte.
Het hoeven geen bergen te zijn, heuvels of duinen werken net zo goed en het lukt zelfs met een hoge dijk.
Ze produceren allemaal dat raadselachtige voldoening gevende gevoel, dat er iets is wat je nog doen kan of misschien wel doen moet, namelijk ontdekken hoe die wereld daarachter er uitziet, maar dat dat absoluut niet nu hoeft te gebeuren.
Sterker nog, dat het beter is om daar nog even mee te wachten.
Het aangename van deze afwijking is dat hij ook werkt als ik de wereld achter die berg ken.
Als de magie van mijn verbeelding toeslaat (en daar is maar weinig voor nodig gelukkig) is het geen kunst te veronderstellen dat die wereld daar sinds mijn laatste bezoek compleet veranderd is in een nieuw terra incognita.
Soms lukt het als ik lang kijk, te vergeten waar ik ben en te verblijven in wat ik zie. Geleidelijk ontstaat er zo een tweede – paracartesiaanse – wereld, waarin zoals op de oude zeekaarten bekende kapen en kusten door een netwerk van zichtlijnen verbonden zijn met andere bekende stukken, het geheel ingebed tussen vage continenten en bedekt door de hemel.
Tijdens onze wandeltochten levert dit toch nog een bruikbaar navigatiesysteem op, bestaande uit kerktorens en de vlakverdelingen die door de boeren – onbewust opererend als grafische kunstenaars – neergelegd zijn.
Dat de kerk nog zo’n rol in mijn leven zou gaan spelen had ik niet verwacht.
De verwondering slaat toe
Bij ons eerste bezoek aan Holset en omgeving hadden we de Sint Cunibertuskerk in Wahlwiller al bezocht, maar verzuimd op te schrijven hoe je een rondleiding aan kon vragen.
Tegenover de kerk ontdekten we een café dat “De Verwondering“ heet.
Dat is een naam die blijft haken als een van je levensmotto’s is dat het wonder de verwonderde nodig heeft.
Het stak de naam naar de kroon die de eigenaar van een kleine supermarkt had bedacht in het dorpje Tazacorte op het geliefde eiland van weleer: ‘Almacén El Encanto’ Magazijn De Betovering.
Het café was gesloten, maar ik maakte een foto van het uithangbord.
Bij ons tweede bezoek aan de Cunibertus bleek er een mis gaande, maar we konden zonder te storen de informatie die wij zochten vinden in het voorportaal. Terwijl we daarmee bezig waren begon de preek die, mirabile dictu, ging over de hernieuwde belangstelling voor het wonder.
Het café was deze keer wel open. We dronken een kopje koffie op het terras en bekeken de spijskaart. Daar stond een aantal gerechten op die ons aantrokken tegen prijzen die ons niet afschrikten. Dus besloten we na onze wandeltocht boven Ubachsberg hier te gaan eten.
Eind van de middag landden we op het terras en toen het wat begon te spatten werden we uitgenodigd onder de parasol te komen waar de waard met een paar andere gasten in gesprek was. Het werd gezellig en we vernamen en passant dat er ook weer een nieuwe Deken was voor Gulpen en omgeving, nadat de vorige in dat gebied enige beoordelingsfouten gemaakt leek te hebben.
Toen de spatten zich ontwikkelden tot een volwassen gietbui en de andere bezoekers vertrokken, gingen we naar binnen en daar werd het gevoel compleet, wat we buiten op het terras al een beetje voelden aankomen, dat we hier eigenlijk al jaren stamgast waren.
Een Akai taperecorder produceerde de ene na de andere lauwwarme ballade van Billy Holiday, en dat is zoals men weet extra balsem op de ziel van een toch al gelukkige oudere heer op een zondagmiddag dat het regent en er een smakelijk maal in aantocht is. Zo wil je wel dagen wachten. De tijd kan eigenlijk niet lang genoeg duren.
Maar het eten kwam toch en voor de tweede keer werden mijn verwachtingen overtroffen.
”Ik houd van koken,” zei de eigenaar in een bijzinnetje, toen hij wat over zijn zaak vertelde. (Ik wilde natuurlijk meer over die naam weten). Nou, dat mocht hij wel zeggen, ja. Dat proefde je in ieder hapje dat je nam.
Volgens Iens is De Verwondering op maandag en dinsdag gesloten, maar momenteel -augustus 2006- is dit woensdag ook het geval. Maar wie het precies wil weten moet maar even bellen 043 4511128.
Ik moet eigenlijk maar eens weer wat teksten gaan verkopen, want ik wil wel elke maand een weekend naar Limburg…
Naschrift 2010:
Bij een bezoek dit jaar, bleek De Verwondering in andere handen over te zijn gegaan en ook niet meer zo te heten.
Tags: geluk, Holset, Uncategorized
Onzichtbare Inkt 
donderdag 31 juli, 2008 om 3:30 |
morgen vrijdag ga ik met mijn oudste dochter locheren in holset.Een plaatsje nooit van gehoord. De boerderij waar we verblijven ligt iets buiten het dorp, midden in het land. ik hoop er een schilderijtje te kunnen maken.
je verhaal inspireert. bedankt hiervoor en helemaal dat het gratis is. blijf teksten schrijven. O.K. Tot in holset.