Hemelvaart viel vroeg dit jaar.
Op de vroege ochtend van de twee Paasdag fietste ik naar mijn werkt toen het een grutto te veel werd.
Pijlsnel steeg ze op, schuin over het opkomend tarweveld.
Haar silhouet deed denken aan de duif van het Hugenotenkruisje.
In één rechte lijn vloog ze naar de lichtste plek van het wolkendek, waar ze in het niets (of is het juist al) verdween.
Stikkend van geluk.
Ik voelde met haar mee.
Een paar honderd meter verderop aan de Anthony Lionweg stond een groepje schapen en lammeren doodstil het tafereel gade te slaan.
De gebroeders van Eyck zouden heel tevreden geweest zijn met de opstelling.
Een lammetje rechts keek extra zoet. Ik wist zeker dat het op de momenten dat ik niet keek een ijl baniertje op de linkerschouder zou heffen.
Ik moest even stoppen voor ik naar binnen ging.
Wat brengt het leven me toch veel.
En ik had nog niet eens gewerkt die dag.
Tags: dankbaarheid, geluk, Uncategorized
Onzichtbare Inkt 
Geef een reactie